Man versus Vrouw

Man versus Vrouw, Mars en Venus, Adam en Eva. Een onderwerp dat is uitgekauwd, doorgeslikt, opgehaald, herkauwd en uitgespuugd. Toch kan ik het niet laten om hier ook iets over op ‘papier’ te zetten. Verschil is dat ik mij als vrouw niet wil richten op de vervelende en rare eigenschappen van de man, die hij (begrijp me niet verkeerd) zeker heeft. Nee, ik wil bekend maken dat ik uit de ontkenningsfase ben gestapt en ‘accepteer’ dat de man het juist moeilijk heeft dóór de vrouw – om het maar even heel zwart/wit te brengen. Let op: het feit dat ik niet meer ontken, wil niet zeggen dat ik er iets aan ga doen…ander verhaal.


Kort gezegd weet een vrouw niet wat ze wilt. En om dat uit te zoeken gebruikt ze de man. Probleem is alleen dat een vrouw altijd blijft zoeken. We zoeken de perfecte man, maar we weten niet wat de perfecte man is. We willen ook niet blijven zoeken, dus kiezen we één man, die we om proberen te bouwen tot de ideale partner. Ik wil bijvoorbeeld dat mijn vriend naar me luistert, met me mee praat (Je hebt gelijk schat…) en me begrijpt. Maar op het moment dat hij dat een langere periode doet (red. zonder dat ik hem daarop moet wijzen), vind ik hem een beetje te soft, misschien zelfs..nou ja, vrouwelijk. En ik wil geen vrouw, maar een man!

Dus wil ik dat mijn vriend zich stoer gedraagt, jaloers is als ik aandacht krijg van andere mannen, veel bier drinkt, en publique in mijn billen knijpt…Totdat ik daar natuurlijk weer genoeg van heb. Dan proberen 'we' iets anders.

Ik heb nieuws: We kunnen een man geen vrouwelijke eigenschappen aanleren, het is niet natuurlijk en de man raakt in de war. Een identiteitscrisis. Nu ik er zo over nadenk zou de vrouw wel eens de oorzaak kunnen zijn van de midlifecrisis van de man. Hij geeft dan overmatig veel geld uit, flirt met jongere vrouwen, maar stelt zich eigenlijk wanhopig de vraag: Wie ben ik nou eigenlijk echt? Natuurlijk heeft de vrouw ook een midlifecrisis, maar ook dat hebben we waarschijnlijk geheel aan ons zelf te danken. We zorgen er enkel voor dat de man net zo verward wordt als wij.

Ik denk dat veel vrouwen zich herkennen in dit gedrag, maar dat wil niet zeggen dat we er iets aan veranderen. We hebben namelijk graag 'de vinger in de pap'. De macht over de man. Daar zijn we goed in. Maar belangrijker: als wij de enige zijn die in de war zijn, dan zou een man ons nooit kunnen begrijpen. En hoewel een man dat natuurlijk nooit echt doet, leert hij al vroeg heel begrijpend te kijken. En daar nemen wij genoegen mee…tijdelijk dan…